Ich Bin Dein Mensch

Wetenschapper Alma werkt bij het vooraanstaande Pergamonmuseum in Berlijn. Om in aanmerking te komen voor extra onderzoeksbudget, wordt ze overgehaald om deel te nemen aan een bijzondere studie. Ze moet drie weken lang samenwonen met een levensechte robot, die volledig op haar persoonlijke behoeftes en karakter is afgestemd. En zo ontmoet Alma Tom, het mechanische equivalent van haar perfecte levenspartner, die tot het absolute uiterste zal gaan om haar gelukkig te maken.

““Je ogen zijn als bergmeren waar ik in zou kunnen verdrinken.” Het is zo ongeveer het eerste dat Alma te horen krijgt van haar date Tom. Het heeft niet het gehoopte effect – ze kijkt hem alleen nog maar wantrouwender aan. Nog raadselachtiger dan die cheesy openingszin is het spervuur van vragen die Alma vervolgens op hém afvuurt – wat is je favoriete gedicht? Wat is de zesde regel van dat gedicht? En hoeveel is 3.587 maal 982 gedeeld door 731?

Het wordt allemaal wat logischer als Tom vervolgens op de dansvloer letterlijk vastloopt. “Ik ben, ik ben, ik ben”, blijft hij maar herhalen, met steeds dezelfde hoofdbeweging. Tom is een robot. Fysiek is hij niet van een echt mens te onderscheiden, maar onder de motorkap is er misschien nog een beetje finetuning nodig.

Ich bin dein Mensch maakt vakkundig gebruik van de charme en chemie van de twee hoofdrolspelers. De Britse acteur Dan Stevens (Downton Abbey), in vlekkeloos Duits met een keurig Engels accent, moduleert tot in de puntjes de net-niet-natuurlijke bewegingen en mimiek van Tom. Maar de film leunt vooral op Maren Eggert als Alma – niet voor niets won zij op het afgelopen filmfestival van Berlijn, waar de film in competitie draaide, de (genderneutrale) acteerprijs voor haar rol.” De Filmkrant