Guido Callens (64)

Nadat ik in 2016 stopte met mijn werk in de verslavingszorg heb ik eerst een paar maanden helemaal niets gedaan. Dat begon op een gegeven moment toch te vervelen. Plus ik miste de vele sociale contacten die bij mijn werk hoorden. De levendigheid. Het antwoord lag voor mijn neus.”

Aan de overkant van de straat “Omdat ik schuin tegenover de ECI woon, lag het voor de hand om eens binnen te lopen om te kijken of ik iets voor de cultuurfabriek kon betekenen. Ik kwam er al geregeld over de vloer voor  een film of theatervoorstelling en de sfeer van het gebouw spreekt mij aan. Na een eerste kennismaking kon ik aan de slag als een van de klusjesmannen van de ECI. Wekelijks geef ik het koffieapparaat een onderhoudsbeurt. Daarnaast doe ik op afroep allerlei kleinere klussen, van klaarzetten van instrumenten tot assisteren bij workshops. Later werd ik ook  zaalwacht en operateur bij het filmhuis. Ik doe het werk met plezier. Niets is verplicht en ik bepaal zelf de uren die ik werk.”

ECI-punten “De ECI is een leuke club om bij te horen. Ik draag cultuur een warm hart toe en je maakt van alles mee. Een mooie bijkomstigheid is dat je met het vrijwilligerswerk ECI-punten verdient, die je dan weer kunt inzetten als betaalmiddel voor een voorstelling, film of een cursus.  Het afgelopen jaar heb ik met mijn punten een glascursus gevolgd. Hartstikke leuk. Kortom: Het mes snijdt aan twee kanten. Je geeft iets van je tijd, maar daar krijg je veel voor terug.”