Margo de Kock, geboren en getogen in Maastricht, is zestien jaar directeur van het Ronald McDonald Huis in de Limburgse hoofdstad. Per 1 oktober wordt ze de nieuwe directeur van ECI Cultuurfabriek in Roermond.
De overstap naar de cultuurwereld lijkt een ommezwaai van 180 graden. Dik dertig jaar is de 52-jarige Margo de Kock werkzaam in de zorg. De laatste zestien jaar als directeur van het Ronald McDonald Huis in Maastricht. Een moeilijke baan waarin ze dagelijks met de wanhoop en het verdriet van ouders van ernstig zieke kinderen wordt geconfronteerd. Maar ook een baan waar ze met hart en ziel aan is verknocht. Die in haar DNA zit en waar ze over twee weken met heel veel moeite een punt achter zet.
Waarom dan toch iets nieuws?
„Ik heb het heel erg naar mijn zin op mijn huidige plek. Maar het Ronald McDonald Huis staat letterlijk als een huis. Alles loopt, alles staat op de rit. Ik mis de uitdaging. Het wordt te comfortabel. Niet dat ik bewust op zoek was. Er moest wel iets verdomd moois voorbijkomen, wil ik los kunnen laten. Toen ik die vacature zag, wist ik ‘dit is het’. Dat heeft met twee dingen te maken. Mijn liefde voor cultuur, die in ECI in vele uitingsvormen samenkomt. En de maatschappelijke relevantie van de job. Ik zou nooit koelkasten kunnen verkopen om maar een dwarsstraat te noemen. Mijn hart moet erin zitten. Ik word enorm gedreven door dingen die een noodzaak hebben.”
Wat heb jij met cultuur?
„Cultuur is voor mij een wereld waarin ik af kan schakelen. Ik kan enorm volschieten van goede muziek, een mooie voorstelling of een goede film. Dat heb ik denk ik van mijn vader. Hij was een ontzettende muziekliefhebber. Bij ons stond altijd klassieke muziek op. Mijn man komt ook uit die wereld. Hij heeft conservatorium gedaan, maar werkt nu bij de politie. Over ommezwaai gesproken, haha. Ik kan als amateur een beetje zingen en heb veel aan improvisatietoneel gedaan. Daarnaast heb ik altijd al nevenfuncties in de cultuur gehad. Als bestuurder bij culturele instanties en als adviseur in de Cultuurtank van de provincie. Ik hang dus eigenlijk al jaren aan de rand van het wereldje. Het stond voor mij ook vast dat als ik ooit nog een overstap zou maken het iets in die richting moest zijn.”
Wat zijn je ambities voor je nieuwe functie?
„Allereerst ga ik ophalen. Ik heb al aangekondigd dat ik de eerste honderd dagen alleen maar vragen ga stellen en met een opschrijfboekje rond ga lopen. Ik ben gewend te werken in een sector waar je geen subsidies krijgt, maar vooral geld uit de markt moet halen. Via sponsors, fondsenwerving, vrijwilligers. Die ervaring hoop ik bij ECI ook in te kunnen zetten. De cultuur zal nooit helemaal loskomen van subsidies, maar het zou fijn zijn als je er minder afhankelijk van bent. Hoe mooi is het als je de waarde van je eigen product op een andere manier in de markt kunt zetten. Volgens mij liggen daar kansen.”
Wat moet ECI in jouw ogen zijn?
„Een plek waar verbindingen worden gelegd via culturele uitingen. Waar het er niet toe doet of je fantastisch kunt zingen of een geweldig acteur bent. Cultuur gaat niet over de beste zijn, maar over geraakt worden. Kijk naar de beginperiode van corona. Wat was het eerste dat mensen gingen doen? Op een balkon staan en zingen met elkaar. Zelfs in Auschwitz werd muziek gemaakt. Vanuit een diepe crisis komt er altijd een intrinsieke behoefte om je te verbinden met de ander door middel van cultuur. Dat moet een cultuurhuis zijn. Een plek waar je elkaar opzoekt met kunst en cultuur als middel.”
Je begint per 1 oktober aan iets totaal nieuws. Koudwatervrees?
„Af en toe komt er wel een lichte golf van paniek op. Zo van ‘doe ik hier wel goed aan?’ Ik ga van de meest zekere sector ter wereld naar de meest onzekere. Aan de andere kant is er ook die noodzaak. Met mijn rugzak, met mijn ervaring met samenwerking met het bedrijfsleven en ondernemerschap kan ik een verschil maken. En ik hou ervan door cultuur geraakt te worden. Daar zit ik straks middenin. Mooier kun je het niet krijgen, toch.”