Le Successeur

Ellias Barnès is onlangs aangesteld als artistiek directeur van een beroemd modehuis in Parijs. De verwachtingen zijn dusdanig hooggespannen dat ze hartklachten bij hem veroorzaken.

‘Als de huisarts vraagt naar hartproblemen in de familie, blijkt dat hij het contact met zijn Canadese vader, zijn enige directe familielid, radicaal heeft verbroken. Welk verleden de self-made Ellias (zelfs de naam is zelfgekozen) daarmee precies achter zich hoopte te laten, daar komen we nooit achter – ook al lijkt het, nadat die vader plotseling overlijdt en Ellias naar Montréal afreist om de nalatenschap af te handelen, nog een tijdlang alsof de film juist om die vraag draait.

Dat spel met verwachtingen houdt de film vol tot aan de aftiteling, wanneer je je afvraagt of je nu naar een psychologische thriller, een horrorfilm of een tragedie hebt gekeken. Het spiraalvormige parcours dat de modellen tijdens de openingsscène afleggen, blijkt een voorafspiegeling van de maalstroom waarin Ellias terechtkomt: hoe harder hij probeert zich van zijn vader te verlossen, hoe meer hij zich vastdraait in diens donkerste geheim.’ Filmkrant

Trouw (★★★★) ‘het angstzweet staat je in de handen’
de Volkskrant (★★★★) ‘Beklijvende film’
NRC (★★★)
Filmkrant  ‘ Koel en stijlvast’