Hoe construeren we een unieke identiteit in het huidige maatschappelijk tij met alom aanwezige media? Wie kijkt naar wie? Welke rol speelt de technologie in het stileren van onze lichamen? Verliezen we onze ziel in het schuilen achter onze smartphones en bevinden we ons op de vooravond van de android mét een eigen bewustzijn? De voorstelling maakt de scheiding van lichaam en ziel zichtbaar. Het publiek is getuige van de dialoog van de danseressen met hun materiële zelfbeeld, uiterlijke identiteit en hun (im)perfecte zelf. Een intens ritmische voorstelling die speelt met de grens tussen fictie en werkelijkheid. Energiek, emotioneel en maar ook verstild. [N]EMO BODY is een dansante reflectie op de drang naar het creëren van een perfecte mens.
Choreograaf Joost Vrouenraets maakt beeldenrijke voorstellingen waarbij het publiek wordt meegenomen in een pulserende performance, uitgevoerd door charismatische danseressen.
Choreografie: Joost Vrouenraets
Compositie: Loran Delforge
Dans: Maïté Guérin, Francesca Imoda, Roshanak Morrowatian, Marika Meoli
Kostuums: coproductie Fashionclash
Scenografie: Geert Peymen, Matt Jackson
Dramaturgie: Marijn Lems
Productie: dansgezelschap GOTRA, Maastricht
Parkeergelegenheid:
ECI terrein, Louis Raemaekersplein (na 18:00 gratis)
Achterkant ECI, Hoppenhof (gratis)
Hockeyveld Concordia Burgemeester Geuljanslaan 1 (gratis, 10 min. lopen),
Parkeergarage Roercenter Roersingel 13 (betaald, 5 min. lopen).
Theaterzaal:
We hebben een kleine, gezellige, intieme zaal. Daarom is iedere plek eigenlijk eerste rang en kunt u overal in de zaal de voorstelling goed volgen.
Voorstelling:
Na aanvang van de voorstelling is er helaas géén toegang meer tot theaterzaal, dus zorg dat u op tijd bent.
“Het ritmische, onuitputtelijke en energieke voorkomen werd afgewisseld met bewegingloze momenten, stoïcijnse blikken en dramatiek. Terwijl de één al bewegend de scheiding van lichaam en ziel trachtte zichtbaar te maken gebaseerd op de huidige technologieën in de maatschappij zoals smartphones, media en bezig was met de uiterlijke identiteit en de imperfecte zelf, keek de rest knap met een dramatische blik zonder te bewegen het publiek in.”
Vrije Tijd Amsterdam